کاظم شهریاری – روزنامه نگار
قریب به پنج سال قبل، وقتی به انتخابات هیات رییسه مجلس دهم نزدیک می شدیم، فضای رقابت بین عارف و لاریجانی بسیار داغ بود. نمایندگانی که در سایه لیست امید به صندلی‌های سبز پارلمان تکیه زده بودند، حالا در آزمون اول باید بین رییس فراکسیون امید و لاریجانی که پیش از آن هشت سال ریاست قوه مقننه را برعهده داشت یک نفر را بر می‌گزیدند.
لیست امید با شعار «تغییر» مورد اقبال عمومی قرار گرفته بود؛ لذا در جبهه چپ، انتخابات هیئت رییسه، یک وزن کشی سیاسی مهم برای مناسبات چهار سال بعد خانه ملت تلقی می گردید.
با این وجود اما، ترکیب نامتجانس لیست امید، فضای شک و تردید را نسبت به رای اعضای فراکسیون امید به کاندیدای اصلاح طلبان برای ریاست مجلس هر روز پررنگ تر می‌کرد. رای گیری پنهان و عدم شفافیت آرای نمایندگان نیز یک چالش بزرگ برای این انتخابات بود.
فشار رسانه ها خاصه روزنامه ها و کانال های نزدیک به اصلاح طلبان به نمایندگان لیست امید برای افشای برگه رای هر روز بیشتر می شد؛ برای نمونه این موضوع تا جایی پیش رفت که در خراسان شمالی یکی از نمایندگان ادوار، پیشنهاد عکس گرفتن از برگه رای و انتشار آن در فضای مجازی را به نمایندگان لیست امید استان داد.
البته، پایان رای گیری همان بود که باید می‌شد!
بخاطر دارم در همان بحبوحه، یادداشت کوتاهی نوشتم با این مضمون که مردم حق دارند از آراء و تصمیمات نمایندگان خود مطلع باشند از همین روی چه بهتر که یکبار برای همیشه، نمایندگان به موکلین خود احترام گذاشته و طرح شفافیت آراء را به صحن ببرند و به آن رای بدهند که این می تواند اولین و مبارک‌ترین قدم باشد.
اگرچه بعدها متن این طرح در مجلس دهم آماده شد؛ اما فوریت آن رای نیاورد و تا امروز نیز در مجلس یازدهم مسکوت مانده است.
این یادآوری از آن جهت مطرح شد که مجلسیون فعلی که با برچسب «انقلابی» وارد خانه ملت شده اند، تا امروز یا درگیر حاشیه هایی مانند ودیعه ۲۰۰ میلیون تومانی مسکن اند و یا دنا پلاس اقساطی فلان مجموعه بزرگ خودروسازی!
در این میان هم عده ای پس از فشار رسانه ها و افکار عمومی، هراز گاهی خیلی «جدی»، یا شاسی‌بلند طلب می‌کنند و مقصر فضاسازی های جدید علیه مجلس را دولت می دانند یا بیانیه می دهند و با رویکردی «فرار رو به جلو مآبانه» از امکاناتی که مجلس به آنها می دهد انصراف می دهند! فارغ از اینکه بگویند این رفاهی که از آن صرف نظر می کنند «چرا؟»، «چگونه؟» و «از چه طریقی؟» به آنها اختصاص می یابد؟ براستی چرا هیچکدام از انقلابیون مجلس، تا امروز از ریشه امکانات رفاهی که به پارلمان نشینان تعلق می گیرد فریاد وا اسلاما سر نداده اند؟
در این بین، اما بیانیه "محمد وحیدی" یکی از نمایندگان استان که جمعه گذشته در کانال تلگرامی خود منتشر کرده است حائز چند نکته است. ایشان درباره تحویل خودروی دنا پلاس نوشته اند: «چگونه می‌توانم حتی لحظه ای به امکاناتی که "مورد رضایت مردم نباشد" فکر کنم!» و در جایی دیگر آورده اند:
« اینجانب در زمان انتخابات نیز منزل شخصی خود را که در سال ۸۰ ماحصل حقوق معلمی و "حمایت مالی پدر عزیزم" در آشخانه بود را فورا برای هزینه های انتخاباتی خویش به فروش رساندم، تا به هیچ عنوان دین کسی بر گردنم نباشد».
خب این به تنهایی نکته قابل اعتنایی نیست! مگر اینکه جنابشان به طور شفاف اعلام کنند، چه اموالی دارند؟ از کجا و چه طریقی بدست آورده اند؟ یا هزینه های تبلیغاتی شان به چه میزان بوده است و صرف چه اموراتی در دوران تبلیغات شده است؟
به هرحال، اینکه منزل شان را به چه قیمتی فروخته اند تا مشکل مسکن شان را در تهران حل کنند جزو امورات شخصی و بی اهمیتی است که بهتر است «منتش» را سر عوام الناس نگذارند.
باری؛ واقعیت آن است که برخی از مسائل را باید ریشه ای حل کرد؛ اینکه آن روز عارف رای می آورد یا لاریجانی شاید برای روزگار اکنونمان چندان توفیری نداشت! همانطوری که امروز «وحیدی یا وحیدی ها» دنا پلاس را بگیرند یا نه!
اما شفافیت آراء نمایندگان حتما راهبردی مناسبی برای رسیدن به حداقل‌هایی بود که همه ما از مجلس امید انتظار داشتیم. شاید حداقلی ترین انتظار از مجلسی که به زعم خودش، انقلابی است هم این باشد؛ شفافیت در میزان دارایی ها در دوران قبل و بعد از نمایندگی!
از یاد نبریم شفافیت صرفا انتشار آرای نمایندگان نیست بلکه اعلام صریح و شفاف میزان دارایی های هریک از نمایندگان به انضمام اعضای درجه یک خانواده و اقوامشان و همچنین افشاسازی منبع و پشت پرده امتیازات رانتی «دناپلاس‌گونه» به نمایندگان نیز جزو الزامات شفافیت سازی برای تک تک نمایندگان" انقلابی" مجلس یازدهم و معیار میزان صداقت و انقلابی گری آنهاست.